طرح سازماندهی و نوسازی مرکز شهر زنجان

در نظامهای علمی مربوط به شهرسازی نگرش به شهر به عنوان عنصر زنده بارها از جانب اربابان نظر مطرح گردیده است و این دیدگاه برای دانشجویان شهرسازی دیدگاهی گوش آشناست . براستی در معادله تاریخ دارای چه نقشی است آیا این نوع بینش در رفتار شهرسازی نیز تجلی داشته است یا در قالب کلام باقی مانده و به عبارتی زیبا مبدل گردیده است . شهر را اگر بعنوان عنصر زنده و با حیات بپذیریم بایستی به یک بررسی رفتاری در رابطه با شهر بیاندیشیم که در ان همدلی با شهر برقرار باشد و رفتار شهرسازانه خویش را با پندار اندیشمندانه خود داوری نمائیم با نگاهی به تاریخ درمی یابیم هر زمان معمار و شهرساز فرصت گفتگوئی متقابل با شهر را یافته اند محصول فضائی مطلوب بود و زمانی که به شهر به مثابه یک مخاطب نگریسته شد محصول فضائی نامطلوب بوده است . بافت مرکزی شهر زنجان بیش از نیم دهه است که بر روی تخت درمان قرار گرفته و مورد اظهار نظرهای کارشناسان شهرسازی و معماری قرار دارد، در سال 64 مهندسین مشاور شارمند (مشاور طرح جامع و تفصیلی شهر) محدوده طرح مرکز شهر زنجان را مورد مطالعه و در وسعتی حدود ده هکتار پیش بینی ساماندهی را در حد مرحله صفر مطرح می نماید. سپس در سال 74 مطالعات امکان سنجی محدوده مرکزی شهر با الگوی طرح جامع به مهندس مشاور تجیر از سوی شهرداری زنجان واگذار و مهندس مشاور اقدام به تهیه مطالعات مربوط به امکان سنجی وارائه سه گزینه می نماید. در این اثنی محدوده فوق به لحاظ شرایط حساس مکانی از سوی دانشجویان مختلف نیز بعنوان پروژه مورد بررسی، که رساله مرکز تجاری، فرهنگی، گردشگری، توسط آقای محمدسعیدنمازی را میتوان نام برد. در هر سه مرحله فوق نگرش حاکم بر طرح با دید خاصی همراه بوده که در این گزارش سعی بر اینست که از دیدگاه دیگری مسئله بررسی و مداقه قرار گیرد. ذکر نام سبزه میدان، یکی از قدیمی ترین مکانهای شهر زنجان، همواره همراه با هزاران یاد و خاطره میباشد در صحبت از سبزه میدان، تک تک افراد از دریچه خاطرات و ذهنیات خاص خود به این میدان می نگرند، ذهنیاتی متفاوت که شاید قریب به یقین نیز نباشد، اما آنچه در تمام ذهنیات به صورت مشترک به چشم می آید، احساس تعلق خاطر و این همانی به این جمله قدیمی و جستجوی بخشی از خاطرات زندگی گذشته در این منطقه است . وجود جاذبه ای پنهان در این فضا، یادآور دوران گذشته یا به عبارتی دوران جوانی، صاحبان خاطره را بر آن تا حتی چشمان خود را بر روی تغییر و تحولات منطقه بسته و یا ناخودآگاه این تغییرات را انکار کنند.